یادداشت

همیشه حرف زدن آسان است. از قدیم گفته‌اند به عمل کار برآید به سخنرانی نیست. درست است، اما گاهی ما خلاف حرف‌هایمان عمل می‌کنیم. ولی این مساله نباید باعث شود که این اتفاق عادی شود. حتما برای شما هم زیاد پیش آمده که خودتان تصمیمی گرفته و به دیگران نیز گفته‌اید که این کار را […]

دوران جوانی است. صبح بیدار می‌شوی صبحانه می‌خوری – یا نمی‌خوری. اصلا نمیدانی قرار است زندگی به کدام سمت برود. صفحات صبحگاهی را می‌نویسی. بعد با خودت فکر می‌کنی که امروز را باید دنبال کدام کار نکرده بروم. تا پولی به دست بیاید و بعد هم با آن چاله‌های بی‌نهایت زندگی را پر کنی. به

چیزی را از دست داده‌ام. نمی‌دانم چه چیزی را. انگار عزت نفس، اعتماد به نفس و به کل هرچیزی که با «نفس» بوده را از دست داده‌ام. دوباره برگشته‌ام به همان نقطه آغازینی که هیچ چیزی برای دفاع از آن باقی نمانده. این‌طور که به نظر می‌آید داشتم سعی می‌کردم «نفس» را پیدا کنم. اما

مشکلی که دارم این است که همیشه هر وقت می‌خواهم کاری انجام دهم، به جای تمرکز بر روی یک همان کار، بر روی چندین مساله تمرکز می‌کنم. برای همین شکست میخورم. مشکل اصلی عدم حرکت بر روی خطی راست است. وقتی ما در کاری تمام تمرکزمان را روی یک موضوع قرار نمی‌دهیم. به قول معروف

گاهی در برابر مساله روبرویمان چشمانمان را می‌بندیم و ترجیح می‌دهیم با آن درگیر نشویم. گاهی با خودمان قهر می‌کنیم و گاهی آن‌چنان بی‌هدف در پی پروانه شدن، پروانه‌وار به دور نورهای اطرافمان می‌گردیم که رسالت خودمان را فراموش می‌کنیم. به هیچ عنوان قرار نیست حرف های قلمبه سلمبه بزنم و سعی کنم خودم را

کلمات می‌دوند و تو به دنبال آن‌ها. از هر سو جمعشان می‌کنی تا نوشته معقولی تحویل بدهی. دوست داشتم این نامه را برایت در حال دیگری می‌نوشتم. اصلا لعنت به نامه. دوست داشتم این حرف‌ها را مستقیم با نگاه درون دو چاه سیاه چشمانت می‌گفتم. گفت برایم بنویس. باور کن سخت است. وقت انتظار، نوشتن

خب میخواهم در مورد بیکاری صحبت کنم. چرا که فکر می‌کنم بسیاری از ما به این موضوع درست نگاه نکرده‌ایم. موضوعی که ابدا خوب نیست. آیا فکر می‌کنید برای نوشتن باید بیکار باشید، یا فکر می‌کنید لازم است از کارهای روزانه کم کنید، یا از شغلتان استعفا بدهید، تا زمانی برای نوشتن صرف کنید. قصدم

از آخرین باری که بصورت جدی به بحث نویسندگی و تولید محتوا نگاه می‌کردم یک سال می‌گذرد. آخ که چه زود دیر می‌شود. نوشتن من به مو رسید ولی پاره نشد. در این میان تنها یک چیز بود که مرا به مسیر متصل نگه داشت. برعکس، نوشتن‌های روزانه و کارهایی که هر روز باید انجام

فکر می‌کنم مطالعه کتاب عادت‌های خرد باید خیلی قبل‌تر اتفاق می‌افتاد ولی به امر میسر نشد. می‌دانیم که برای فهمیدن یک کتاب باید با دقت و حوصله کتاب را مطالعه کرد. نکته مهم‌تر اینکه برای پذیرش هر مطلبی باید از لحاظ روحی آمادگی پذیرش آن را داشته باشیم. گاهی به سراغ کتابی می‌رویم و آن