یادداشت

دو ساعت و 45 دقیقه. هشت نفرت انگیز. کولاک به زودی شروع می‌شود. مردی که دیزی دامورگو را با دست بسته به ردراک می‌برد تا او را به دار بیاویزد؛ جان روث دارزن. در راه به فردی می‌خورد که اتفاقاً او نیز جایزه بگیر است ولی روشی کاملاً متفاوت دارد؛ سرهنگ مارکوئس. مردی که برعکس

از وقتی که به یاد دارم همیشه به دنبال افزایش بهره‌وری بوده‌ام. در فکر اینکه آیا پیشرفتم در راه اهدافم به اندازه کافی سریع است یا خیر. آیا کارهایی که در طول روز انجام میدهم با اهدافم سازگار هستند. یا اصلاً هدفی که انتخاب کرده‌ام هدف درستی است یا نه. تا اینکه به مساله‌ای برخورد

تا مدتی پیش به مرض «یک توصیه برای همه» دچار بودم. آیا در نوشتن پیشرفت نمی‌کنید؟ روزانه هزار کلمه بنویسید. آیا آب بدنتان کم است؟ روزانه هزار کلمه بنویسید. آیا از اینکه زندگیتان پوچ می‌گذرد اعصابتان خراب است؟ هزار کلمه بنویسید. چیزی که الزاماً برای ما کار می‌کند شاید برای دیگران بی‌فایده باشد. خب پس

امروز به لینک جالبی برخورد کردم. یک وبینار یک‌ساعته و رایگان، برای روز جمعه، در بهترین تاریخ و زمان، هیچ عذر و بهانه‌ای برای قبول نکردن ثبت‌نام وجود نداشت. به راحتی می‌شد روی دکمه مورد نظر کلیک کرد و در آن مشترک شد. ولی آیا این وبینار در خدمت هدف من است؟ چه اشکالی دارد؟

یادداشت امروز من جمله‌ای کوتاه است با مفهومی بلند. از کتاب کتاب بخت و اقبالی که در زندگی می‌یابیم، نوشته آلن دو باتن: تنها مقصد ما خودِ سفر است.

امروز که کتاب «بخت و اقبالی که در زندگی می یابیم» نوشته آلن دو باتن را میخواندم، در جایی از آن نوشته شده بود: کودکان سریع شگفت‌زده می‌شوند. و در جایی دیگر خواندم: در بزرگسالی نیز همین احساس را کمی متعادل‌تر به متخصصان و دانشمندان داریم. با خودم فکر کردم شگفت‌زده شدن چقدر می‌توان جذاب