روزگار عجیبی است. همه از ترس بیماری همه‌گیر ماسک میزنند. دوست داریم بگوییم همه، ولی در عمل پنجاه‌درصد رهگذران ماسک ندارند و اتفاقا در دسته افراد پرخطر نیز قرار می‌گیرند. کوچه آرامی است به ندرت غریبه رد می‌شود. همه از همین محله‌اند. کنار ما مغازه بقالی قرار دارد که سالهاست اینجاست و معمولا شلوغ است. […]

معتقدم انسان ذاتا موجودی تنبل و تن‌پرور است. گواه آن رفتار انسا‌ن‌ها در طول تاریخ و تلاش او برای از زیر کار در رفتن مسائل مختلف است که یا اسم آن را زرنگی و یا راحت کردن زندگی می‌گذارد. چرا ما باید از زیر کار یک پیاده‌روی نیم‌ساعته در برویم و تمرین خود را به

همهمه جمعیت سالن را پر کرده بود. هرکس در تکاپو بود زودتر به سمت خروجی حرکت کند و جان خود را نجات دهد. لحظات به تندی سپری می‌شدند. تنها حقیقتی که مشهود بود این بود که هرکس میخواهد زنده بماند باید فرار کند. همه فیلم در حال پخش را نیمه رها کرده. بسیاری همسر و

هرچه می‌دوید گویی طول خیابان زیادتر می‌شد. خیابان‌ها و مغازه‌ها تمامی نداشتند. میان همهمه مردم در جشن سال نو و صدای خنده بچه‌ها در خیابان میگشت و همانند گم‌گشتگان به هرجا سرک می‌کشید و جستجو می‌کرد. راه به راه می‌ایستاد و از پنجره دکان‌های کوچک رنگارنگ درون آنها را نگاه میکرد. مردم می‌پنداشتند دیوانه یا

“فقط سی دقیقه مرد جوان. فقط سی دقیقه بنشینید. لطفا تکان نخورید.” روی صندلی چرخدار کوچکی روبروی ویکتور میٰنشینم، کمرم را صاف کرده، شانه ها را به عقب میدهم و سرم را کمی بالا میگیرم. “لطفا تکان نخورید. این پنجمین باری است که دارم شما را تصویر میکنم. اگر بخاطر اصرار پدرتان نبود دیگر این

معتقدم یکی از بهترین راه ها برای شناخت افراد مراجعه به وسایل تفریح و سرگرمی و چیزهایی ست که همه روزه با آنها در ارتباط است. تصمیم گرفتم برای شناخت بهتر خود به سراغ وسایلی بروم که در این سالها مرا تعریف کرده اند. این وسایل برای هرکس معنی و مفهوم خاصی میتوانند داشته باشند