زمان‌هایی است که قلمم خشک می‌شود، چیزی در ذهن ندارم. لوب پیشانی‌ام درد می‌گیرد. مغزم می‌خواهد تمام اطلاعاتش را بیرون بریزد و خود را خلاص کند ولی چیزی مانع می‌شود.  چیزی شبیه به سوپاپی که سوراخ آن مسدود شده باشد و راهی برای باز شدنش موجود نباشد. ولی چه می‌شد اگر درمورد کارهایی که باید انجام […]

معلولیت الزاما محدودیت نمی آورد ولی محدودیت صد در صد معلولیت می آورد. 

الماس روی آب شناور نمی‌ماند. برای پیدا کردن الماس باید آستین‌هایت را بالا بزنی و پاهایت را خیس کنی. همان‌طور برای پیدا کردن موضوعی مناسب باید بسیار بنویسی و در اعماق ذهنت به دنبال موضوع مناسب بگردی. 

پس از شش ماه روی سکو می‌روم. آخرین رکورد صد کیلوست و من صدوبیست را برمی‌دارم. حتی از پس جابجا کردن آن هم بر نمی‌آیم.   سرخورده برمی‌گردم و تلاش دوم، صدکیلو را امتحان می‌کنم و این‌بار هم نمی‌توانم بذزنم. سخت ذهنم آشفته است. این بار کمی منطقی نگاه می‌کنم. وزنه پنجاه کیلو را برمی‌دارم و

اول از همه باید ببینیم که زبان داستان چیست. زبان یک اثر همان لحن روایت داستان است. یعنی راوی داستان با یک زبان مخصوص به خود داستان را روایت می‌کند. فرض کنید که شخص قصه گو فردی حدود چهل ساله و استاد دانشگاه است. نحوه و لحن روایت او با شخصی که هفتاد ساله و

مقاله امروز را با داستان ققنوس شروع می‌کنیم. ولی داستان ققنوس چه ارتباطی با برگشت به نویسندگی دارد؟ در افسانه‌های کهن آمده که ققنوس پرنده‌ای است که تولد عجیبی دارد. هنگامی که در مسیر پیری و زوال قرار می‌گیرد خود را میان آتش می‌اندازد و از خاکسترهای ققنوس سوخته، پرنده جوان و زیبایی متولد می‌شود.