یادداشت

مدتی پیش به منزل یکی از دوستان نویسنده دعوت شده بودیم. نزدیک ظهر بود و قرار بود ناهار سوپ قلم نویسنده باشد. ما هم از همه جا بی‌خبر شکم‌هایمان را حسابی صابون زده بودیم که پس از مدت‌ها رنگ گوشت و لااقل عطر گوشت یا استخوان را در غذایی خواهیم شنفت. به همین جهت حسابی […]

به عنوان نویسنده و هنرمند نیاز است بدانیم که شکست کجای کار ما قرار دارد. آیا باید شکست بخوریم. آیا نباید شکست بخوریم؟ اصلا شکست یعنی چه؟ برای یک هنرمند شکست‌ به معنای پیروزی است. حتما روزهایی را به خاطر دارید که بخاطر شکست‌هایتان چشمانتان پر از اشک شده باشد. یا فشار در قفسه سینه

بیا و یک سوزن به خودت بزن و یک جوالدوز به همسایه. احتمالاً جملات زیر برای شما آشنا هستند. حالا این رشته رو برو. این چند سال رو هم درس بخون. این مدرک رو هم بگیر. حالا ازدواج کن. حالا بچه‌دار شو. به قول دکتر هولاکویی روزهایی می‌رسد که ما حتی نمی‌توانیم به راحتی تا

ما همه همینیم که هستیم. هر روز کوهی از نوشته‌های نصفه و نیمه از خود به جای می‌گذاریم. کوهی از کتاب‌های نیمه خوانده شده در قفسه‌ها داریم. همیشه اطرافیانم به شوخی به من می‌گویند که تو به تنهایی عامل از بین بردن جنگل‌ها هستی. صد فایل در فولدر بعداً ویرایش شود. آنقدر کنار هم جمع

بسیاری از چیزهای که همیشه نگران آنها هستیم، نه وجود دارند و نه وجود آنها تاثیری بر زندگی ما دارد. اما همه روزه، در مورد آن‌ها بحث می‌کنیم. به دنبال قانع کردن دیگران هستیم. خود و دیگران را عذاب می‌دهیم. هر روز و هر ساعت در هر گوشه‌ای بحث اثبات وجود خدا است. آیا وجود

این روزها بیشتر از هر چیز، مقاومت درونی مرا اذیت می‌کند. مقاومت مغز در برابر فکر کردن، کار کردن و تمایل به استراحت از هر چیزی مرا بیشتر عقب می‌اندازد.  آنچه که مرا نجات می‌دهد، یاری مغز پستاندار است و گرنه نمی‌توانستم ادامه دهم. مغز منطقی، مغزی که تمام هدفش این است که کمتر فکر