تصور کنید که جنگ هسته ای اتفاق افتاده باشد. برق قطع شده و آب به شدت کمیاب است. برای زنده ماندن باید از خانه بیرون برویم. ولی در بیرون هم کسانی وجود دارند که حاضرند برای آب، غذا و لباس جان خود را هم بدهند. پس به سادگی با شما درگیر می‌شوند و ممکن است

تصور کنید خشک‌سالی رخ داده است. همه چیز خشک شده و آب در دسترس نیست. البته که هست ولی در اختیار عده‌ای خاص؛ عده‌ای محدود. آب را نگه داشته‌اند. کسی که آب در اختیار داشته باشد صاحب همه است. برق برای مردم عادی نیست اگر میخواهی برق داشته باشی باید هرچه ما می‌گوییم انجام دهی.

وقتی کتاب‌ها و داستان‌های پسا-آخرالزمانی یا آخرالزمانی را میخوانم همیشه به این فکر می‌کنم که اگر این اتفاق در دوره ما اتفاق می‌افتاد چه می‌شد؟ ما چه عکس‌العملی داشتیم؟ اگر همین الان مردم بیمار می‌شدند. دسته دسته به زامبی تبدیل می‌شدند و در صدد خوردن انسان‌های سالم بر می‌آمدند چه می‌شد؟ دریغا که همین اتفاق

امروز در کلاس تولید محتوای شاهین کلانتری به تمرین جالبی برخورد کردیم. انجام این تمرین به این صورت هست که یک گروه دو نفره تشکیل می‌دهیم و به نوبت خاطره تعریف می‌کنیم. ابتدا یک نفر یک خاطره تعریف می‌کند. سپس نفر دوم بر اساس خاطره‌ای که تعریف شده، یک خاطره از خودش تعریف می‌کند. به

میخواهم داستان این روزهایم را بگویم. روزهایی که با زنگ ساعت از خواب بیدار می‌شوم و ساعت‌ها به خواندن و نوشتن می‌گذرد. میخواهم چیزی را با چشم ببینید که من با چشم می‌بینم. میخواهم همان پشتکار را ببینید. از خواب که بیدار می‌شوم سه صفحه می‌نویسم. فقط برای اینکه نوشته باشم. برای اینکه فکر میکنم

من پشتکار را به معنای سخت‌کوشی و تسلیم شدن نمی‌دانم. به خاطر دارم که در دوران دانشگاه به سراغ رشته برنامه نویسی رفتم و به محض رویارویی با سختی‌های کار آن را کنار گذاشتم. این مساله در مورد رشته‌های طراحی وب، سئو، برنامه نویسی وب،‌ برنامه نویسی موبایل،‌ شبکه، امنیت و شبکه‌های بیسیم تکرار شد.

شما پروفسور شمساکوف را می‌شناسید؟ دیروز با سؤالی جالب از طرف یکی از دوستان روبرو شدم. در مورد اینکه اگر رنگ‌ها نبودند چه اتفاقی می‌افتاد. این سؤال بسیار نظرم را جلب کرد و به فکر فرو برد. تصمیم گرفتم برای این سؤال جواب درستی پیدا کنم. پس به سراغ اینترنت و کتاب‌های قدیمی رفتم. به

گاهی نمیدانیم چرا. نمیدانیم برای چه. اصلاً یعنی چه؟ آن را هم نمیدانیم. حتی نمیدانیم چرا، چرا؟ شاید از این همه سؤال سر در گم شده‌اید و فکر میکنید دیوانه شده‌ام البته که خودم هم نمیدانم چرا این احساس را دارم و چرا دارم اینطور عکس‌العمل نشان می‌دهم. حس میکنم کارهای زیادی باید انجام دهم